A contía das novas pensións reducirase un 4% cada 10 anos e de maneira acumulativa
O Goberno recoñece en Bruxelas os efectos da entrada en vigor do factor de sustentabilidade
O Goberno do PP, aínda que en España trata de
silenciar as consecuencias da súa política de pensións, en
Bruxelas presume das consecuencias das reformas impostas. Reformas
que de manterse transformarán o noso actual sistema público de
pensións nun modelo de pensións de indigencia, sen ningún
encaixe constitucional. Na última versión da Actualización de
Programa de Estabilidade recoñece, por primeira vez, que a partir de
2019 producirase unha redución da contía das novas pensións de
xubilación do 4% cada 10 anos e de maneira acumulativa.
Ademais, nunha década atrasarase en case 9 meses a
idade media de xubilación efectiva en España, sendo xa unha das
máis altas da UE.
Por outra banda, no citado informe o Goberno destaca
o valioso papel do novo Índice de Revalorización Anual das pensións
á hora de “conxelar” o gasto en pensións (o sindicato estima
nun 20% a perda de poder adquisitivo, cada 10 anos, por este índice)
Tal e como recoñece o propio Goberno na nova
versión 2017-2010 da Actualización do Programa de Estabilidade,
nunha década atrasarase en case 9 meses a idade media de xubilación
efectiva en España (que por certo é unha das máis altas da UE con
64,1 anos) e a partir de 2019 (grazas ao chamado Factor de
Sustentabilidade) producirase unha redución da contía das
novas pensións de xubilación do 4%, acumulativo cada 10 anos (é
dicir unha pensión de xubilación de 1000 euros mensuais non pasará
de 960 euros en só 10 anos e así sucesivamente).
A isto hai que sumar, a perda de poder adquisitivo
que sufrirán os pensionistas a tenor do Índice de Revalorización
Anual das Pensións ideado polo Goberno, para evitar que as pensións
se revaloricen conforme ao IPC (o incremento de pensións do
0,25% anual ou como moito do 0,5% quedará moi por baixo do custo da
vida), o que producirá un grave e crecente empobrecimiento dos
pensionistas ao longo da súa vida (convén lembrar que a pensión
media sitúase en 918 euros mensuais).
Así, ao Goberno non parece interesarlle o dano que
se produce na equidad intergeneracional ao percibir as xubilados
pensións moito máis baixas que os que lles preceden.
Todo isto fai que o gasto en pensións apenas varíe
nas próximas décadas, a pesar de que se prevé que o número de
pensionistas aumente en máis de 6 millóns. En 2013, o gasto en
pensións foi do 11,8% do PIB; en 2050 será lixeiramente superior
(12,3%) e a partir de entón e até 2060, volverá descender ao 11%
do PIB, segundo as propias estimacións do Goberno.
O Executivo entende que o tope máximo de gasto debe
adecuarse aos ingresos por cotizacións da Seguridade Social (que se
manteñen máis ou menos estables desde hai anos en torno ao 11% do
PIB). Só lle preocupa a dimensión financeira e a capacidade do
sistema para autofinanciarse. Con todo:
- 1. Oculta que ese nivel de ingresos por cotizacións é substancialmente inferior ao doutros países de referencia (14% en Alemaña, 16,9% en Francia)
- 2. Dá por feito que as pensións contributivas só poidan ser financiadas a través de cotizacións cando noutros países (como Alemaña ou Francia) as achegas do Estado representan máis do 25% do total de gasto en pensións.
- 3. Silénciase que en distintos países (como Italia, Francia ou Austria) dedican unha porcentaxe substancialmente maior ao pago de pensións públicas (ao redor de 3 puntos porcentuais máis do PIB), sen que isto supoña ningunha ameaza seria para a estabilidade orzamentaria a ollos a Comisión Europea.
- 4. O Goberno obvia e non dá ningunha relevancia á forte caída do gasto que se producirá a partir de 2050, como consecuencia do esgotamento dos efectos da xubilación da xeración do baby boom.
UGT considera que as reformas de 2013 e a inacción
do Goberno ante a deterioración das contas da Seguridade Social
reflicten unha concepción ideolóxica. O modelo de pensións que o
Goberno parece perseguir sacrifica o papel central que o sistema
público representa dentro do noso Estado de Benestar.
Neste sentido, convén lembrar que tan importante
como a sustentabilidade financeira do sistema é a súa adecuación
ou sustentabilidade social e xurídica, é dicir debe adecuarse ao
que marca a Constitución. Ou o que é o mesmo, as pensións
non poden contemplarse só como un problema de números, cadrar
contas axustando basicamente o gasto (algo que por suposto UGT non
comparte, que en reiteradas ocasións sinalou que o problema do
sistema non é de gastos, senón de ingresos e para iso hai
solucións). A prioridade debe ser garantir unhas pensións adecuadas
que permitan vivir dignamente ás persoas maiores.
