A reforma laboral imposta polo Goberno
do PP en 2012 continúa tirando á baixa dos salarios, aumentando a
precariedade no emprego e o poder discrecional dos empresarios.
Finalizado o mes de febreiro, aínda están por pactar os convenios
de case 7 millóns de traballadores e traballadoras e, aínda que
segue vixente o III Acordo para o Emprego e a Negociación Colectiva,
a patronal segue eludindo a súa responsabilidade de concretar o
incremento salarial xeneral para 2017. Os sindicatos demandamos que
todos os traballadores gañen poder de compra (aumentando os salarios
nunha pinza de entre o 1,8% e o 3%) máxime tendo en conta o
importante aumento dos prezos destes últimos meses e as previsións
para o conxunto do ano. Por iso, o día 23 de marzo hai que
mobilizarse por uns salarios dignos.
Nas mobilizacións convocadas por UGT e CCOO para o vindeiro xoves 23 de marzo una das reivindicacións máis importantes é a urxente mellora dos salarios dos traballadores e traballadoras.
Os convenios colectivos teñen que superar os efectos das reformas laborais impostas nos anos máis duros da crise económica; Reformas que propiciaron a destrución de emprego e a desvalorización salarial, acentuando a desigualdade entre os traballadores e a extensión do fenómeno de traballadores pobres, con empregos precarios e salarios que non alcanzan a cubrir as necesidades básicas, e impedindo unha función esencial da negociación colectiva, como é a repartición equitativa da riqueza creada.
A reforma laboral de 2012, cos cambios introducidos en relación á negociación colectiva, reduciu a súa eficacia e cobertura efectiva; creou condicións para a desaparición de convenios pola limitación do período legal de ultraactividad; ha coartado a autonomía colectiva dos interlocutores sociais sectoriais para establecer as condicións mínimas aplicables no sector, ao outorgar a prioridade aplicativa ao convenio de empresa en materias esenciais básicas como as retribucións salariais, e ampliou notablemente as posibilidades de inaplicar as condicións de traballo pactadas en convenio, o que restrinxe a forza vinculante do convenio formalmente pactado.
A reforma laboral ha estimulado unha
brutal desvalorización salarial. A pesar de que a economía saíu da
recesión, a maioría das traballadoras e traballadores non saíron
da crise e o mercado laboral configurado pola reforma continúa
tirando á baixa dos salarios, aumentando a precariedade e o poder
discrecional dos empresarios.A estatística oficial da
negociación colectiva, difundida polo Ministerio de Emprego e
Seguridade Social, reflicte unha parte da situación, a dos convenios
rexistrados para a súa vixencia neste período, 2017. Segundo
devandita fonte, o total de convenios pechados até febreiro (último
dato publicado) é de 1.502 para un total de 3.572.470 traballadores
en 517.879 empresas. Si comparamos estes datos cos últimos
definitivos estatisticamente, os do exercicio 2014, están por pactar
os convenios de case sete millóns de traballadores (o 35% do total)
para un número de empresas que rolda o millón.Neste
escenario, hai que lembrar que segue estando vixente o III AENC e o
compromiso de concretar o incremento salarial xeneral para o 2017,
pero as patronais CEOE e CEPYME están a eludir as súas
responsabilidades, tanto en relación ao fomento da estabilidade do
emprego como co obxectivo de mellorar a capacidade adquisitiva dos
traballadores.
Para UGT e CCOO, os salarios en 2017 deben aumentar nunha pinza de entre 1,8% e 3%, para gañar poder de compra. Os obxectivos son varios: mellorar a calidade de vida dos traballadores e das traballadoras, xerar emprego de calidade, reducir os niveis de desigualdade e pobreza e colaborar ao aumento dos recursos da Seguridade Social.
En paralelo, a situación dos prezos, cunha variación do IPC interanual do 3% no mes de febreiro, profunda na perda de poder adquisitivo destas rendas salariais e obriga a recoñecer a oportunidade de mellorar as retribucións, nunha economía como a nosa, en fase de recuperación, que forzosamente ten que chegar aos cidadáns.
Por iso é inaceptable a pretensión das patronais CEOE e CEPYME de topar a subida salarial para 2017 nun 1,5% e sen establecer un mínimo que rompa coa inercia da conxelación salarial que leva afectando a millóns de traballadores en todo o período de crise.
Por salarios dignos, por emprego estable e pola recuperación dos dereitos eliminados polas reformas dos Gobernos e pola avaricia empresarial, UGT e CCOO chaman ás traballadoras e traballadores a impulsar as mobilizacións participando nos actos convocados o 23 de marzo.
Nas mobilizacións convocadas por UGT e CCOO para o vindeiro xoves 23 de marzo una das reivindicacións máis importantes é a urxente mellora dos salarios dos traballadores e traballadoras.
Os convenios colectivos teñen que superar os efectos das reformas laborais impostas nos anos máis duros da crise económica; Reformas que propiciaron a destrución de emprego e a desvalorización salarial, acentuando a desigualdade entre os traballadores e a extensión do fenómeno de traballadores pobres, con empregos precarios e salarios que non alcanzan a cubrir as necesidades básicas, e impedindo unha función esencial da negociación colectiva, como é a repartición equitativa da riqueza creada.
A reforma laboral de 2012, cos cambios introducidos en relación á negociación colectiva, reduciu a súa eficacia e cobertura efectiva; creou condicións para a desaparición de convenios pola limitación do período legal de ultraactividad; ha coartado a autonomía colectiva dos interlocutores sociais sectoriais para establecer as condicións mínimas aplicables no sector, ao outorgar a prioridade aplicativa ao convenio de empresa en materias esenciais básicas como as retribucións salariais, e ampliou notablemente as posibilidades de inaplicar as condicións de traballo pactadas en convenio, o que restrinxe a forza vinculante do convenio formalmente pactado.
A reforma laboral ha estimulado unha
brutal desvalorización salarial. A pesar de que a economía saíu da
recesión, a maioría das traballadoras e traballadores non saíron
da crise e o mercado laboral configurado pola reforma continúa
tirando á baixa dos salarios, aumentando a precariedade e o poder
discrecional dos empresarios.A estatística oficial da
negociación colectiva, difundida polo Ministerio de Emprego e
Seguridade Social, reflicte unha parte da situación, a dos convenios
rexistrados para a súa vixencia neste período, 2017. Segundo
devandita fonte, o total de convenios pechados até febreiro (último
dato publicado) é de 1.502 para un total de 3.572.470 traballadores
en 517.879 empresas. Si comparamos estes datos cos últimos
definitivos estatisticamente, os do exercicio 2014, están por pactar
os convenios de case sete millóns de traballadores (o 35% do total)
para un número de empresas que rolda o millón.Neste
escenario, hai que lembrar que segue estando vixente o III AENC e o
compromiso de concretar o incremento salarial xeneral para o 2017,
pero as patronais CEOE e CEPYME están a eludir as súas
responsabilidades, tanto en relación ao fomento da estabilidade do
emprego como co obxectivo de mellorar a capacidade adquisitiva dos
traballadores. Para UGT e CCOO, os salarios en 2017 deben aumentar nunha pinza de entre 1,8% e 3%, para gañar poder de compra. Os obxectivos son varios: mellorar a calidade de vida dos traballadores e das traballadoras, xerar emprego de calidade, reducir os niveis de desigualdade e pobreza e colaborar ao aumento dos recursos da Seguridade Social.
En paralelo, a situación dos prezos, cunha variación do IPC interanual do 3% no mes de febreiro, profunda na perda de poder adquisitivo destas rendas salariais e obriga a recoñecer a oportunidade de mellorar as retribucións, nunha economía como a nosa, en fase de recuperación, que forzosamente ten que chegar aos cidadáns.
Por iso é inaceptable a pretensión das patronais CEOE e CEPYME de topar a subida salarial para 2017 nun 1,5% e sen establecer un mínimo que rompa coa inercia da conxelación salarial que leva afectando a millóns de traballadores en todo o período de crise.
Por salarios dignos, por emprego estable e pola recuperación dos dereitos eliminados polas reformas dos Gobernos e pola avaricia empresarial, UGT e CCOO chaman ás traballadoras e traballadores a impulsar as mobilizacións participando nos actos convocados o 23 de marzo.
