Unha semana máis vivimos coa indefensión e a rabia de ver como a secuela
da violencia machista séguese producindo. As últimas vítimas, dúas
nenas de tres e seis anos de Castelló que, por desgraza, estaban co seu
pai. Ricardo, o pai das nenas, asasinounas e logo suicidouse, provocando
un dano irreparable no seu expareja e toda a familia.
No que vai de 2018, xa son tres as mortes confirmadas de menores por
violencia de xénero cara ás súas nais, e outros dous casos están en
investigación. Desde o 2013, son 27 os nenos e nenas asasinadas por mor
da violencia machista.
Uns feitos terribles e deleznables.
Nenos e nenas
indefensos asasinados polos seus pais. Un dos feitos máis aterradores
que podamos imaxinar. Morrer a mans da persoa que debería
proporcionarche protección e seguridade. Pero o queixume pode ser dos
sindicatos e da sociedade na súa globalidad, pero non do poder xudicial, nin do conxunto dos poderes públicos.
Os órganos do Estado non poden só lamentar estes feitos, senón que teñen
que detectar por que fallou o sistema de protección. No caso das nenas
asasinadas en Castelló, teñen que Investigar por que razón unha xuíz
denegou a protección ás nenas asasinadas e á súa nai, que viña pedíndoo
desde facía tempo. Unha demanda de protección que tamén foi levada a
cabo por un médico, sen ningún resultado favorable.
